Spannende week!

Helaas, ik kan nog niet vermelden dat ik al een baan heb. Ik heb een heel leuk gesprek gehad bij een bedrijf. Het klikte en ik voelde me meteen op mijn gemak. Een week en dan zou ik wat horen. De week ging voorbij, niets gehoord. De zenuwen gieren door mijn lijf, waarom bellen ze niet. Waarop een collega aangeeft: waarom bel je zelf niet? Ja waarom eigenlijk niet. Wat heb ik te verliezen. Dus met bonkend hart ga ik bellen. Niet bereikbaar. Ingesproken op voicemail of ze terug wilt bellen. Stomme actie, denk ik, want nu moet ik weer wachten. Maar gelukkig belt ze mij 'smiddags op; ze kan er nog niets over zeggen, want diegene die er over gaat heeft het erg druk gehad, maar de week erna zal ze mij zeker terugbellen.

De spanning glijdt van me af; was dat nou zo moeilijk om te bellen? Nee, natuurlijk niet. Oke, ik weet nog steeds niets, maar ik ben ook nog niet afgewezen. Dus ik ga weer een week in zonder werk. Intussen komt er een buurman langs, die weet ook nog wel een baan. Alhoewel dit me eigenlijk niet zo leuk lijkt en ik echt hoop op de baan bij het bedrijf waar ik op gesprek ben geweest, denk ik dat ik toch maar mijn cv moet gaan afgeven. Want als ik geen gebruik maak van mijn netwerk, doet dadelijk niemand meer wat voor me. Afin, vrijdags langsgegaan, maar toch geen cv afgegeven, want die persoon waar ik voor zou gaan werken zit aan de telefoon. Later nog een keer langsgegaan, nog steeds aan de telefoon. Ik doe het maandag wel denk ik. Maar omdat ik nog steeds hoop op die ene baan, ben ik niet meer langs gegaan. Heb ik spijt? Nee, ik denk het niet.

In de loop van de week wordt mijn hoop op die ene baan steeds minder. Het duurt te lang. En ik bereid me al voor op een afwijzing. In de tussentijd zie ik een leuke administratieve baan voor 24 uur staan in de zorgbemiddeling. De functie eisen sluiten perfect aan bij mij. Ik besluit het advies van mijn mobiliteitscoach te volgen en ga bellen. Shit, de contactpersoon die over de vacature gaat is met vakantie. De secretaresse geeft aan dat ik mijn vragen ook in de mail kan stellen. Ik hang op en denk na. Hoe nu verder? Ik besluit mijn coach te bellen. Zij geeft aan de secretaresse terug te bellen, wellicht weet zij ook veel over de functie. Zo simpel dus? Ok, ik weer bellen. En dan moet ik er wel bij vertellen, dat ik mezelf wel even moed heb ingepraat, want het lijkt simpel, maar je wilt niet te wanhopig overkomen en je weet niet hoe ze reageren. Ik spreek wederom met de secretaresse en wat schetst mijn verbazing? Zij weet inderdaad heel veel over de functie. Zij heeft namelijk zelf dit werk ook gedaan. Wat een goede tip van de coach! Met de secretaresse heb ik een heel leuk gesprek en ze geeft aan dat ik snel een brief moet sturen want de sollicitaties stromen binnen. Waarop ik reageer van: 'ja dat dacht ik al, daarom bel ik, want ik wil graag uitgenodigd worden voor een gesprek!'

Zij begint te lachen en vervolgens geeft zij me een aantal steekwoorden die ik in mijn brief kan gebruiken, zodat ik in ieder geval al een eind op weg ben! We sluiten het gesprek af, waarop zij aangeeft dat ze zal vragen aan de contactpersoon of ze me mail heeft ontvangen en de secretaresse zal gelijk doorgeven dat ze al een telefonisch gesprek met mij heeft gehad! Ik glim van trots. Waartoe dit telefoontje al niet geleid heeft! Kijk of ze dit echt zal doen, dat weet ik niet. Maar het is wel prettig als iemand zo positief reageert op jou. Je krijgt er weer zelfvertrouwen van. In mijn sollicitatiebrief vermeld ik ook dat ik met haar gesproken heb. En nu is het weer afwachten. Maar dit gesprek alleen al heeft een positieve uitwerking op mij.

Het einde van de week nadert. Op vrijdag word ik gebeld door het bedrijf waar ik op gesprek geweest ben. Bij de eerste zin die ze uitspreekt weet ik het al: het wordt em niet. Dit klopt ook. Zij weten namelijk niet of ze de drukte die ze nu hebben blijft of dat dit slechts tijdelijk is. Daarom gaan ze verder met een zzp'er. Zakelijk gezien, begrijp ik het volkomen. Beter dit, dan dat ik word aangenomen en over 2 maanden te horen krijg dat ze geen werk meer voor me hebben. Persoonlijk gezien is het een enorme teleurstelling. Ze geeft nog wel aan dat ook zij een heel prettig gesprek met mij heeft gehad en dat ze oprecht mij heel erg graag zou willen aannemen. Ze zal mijn cv bewaren, want als over een paar maanden blijkt dat de drukte aanhoud, dan wil ze me toch weer benaderen. Of dit gebeurd of niet maakt niet uit, het streelt mijn ego. Zie je wel, mezelf 'live' presenteren gaat me heel goed af.

Ik ga weer met goede moed verder op zoek naar mijn 'droombaan'!

Eileen Platjouw: Mijn video

Tussen al mijn activiteiten heb ik een afspraak met mijn mobiliteitscoach. Ik vertel helemaal enthousiast waar ik mee bezig ben en ook dat ik een cursus heb aangevraagd. Zij geeft aan dat ze blij is dat ik weer positief gezind ben. Maar toch wil ze me voor een sollicitatietraining opgeven. Ik word er kriegelig (bestaat dit woord in de dikke van dale?) van. Ik geef dit ook aan bij haar. Met het argument dat ze nog geen brief van mij gelezen heeft. Een van mijn (inmiddels ex) collega, heeft sinds kort weer een baan. Ik heb haar gevraagd om haar cv en haar brief aan mij te mailen. En ik als ik de brief bekijk dan scheelt die niet zoveel van mijn schrijftaal, dus ik zie niet in waarom ik op cursus moet. Plus dat deze training 6 dagdelen in beslag nemen. Ja, zo dwars kan ik dus zijn. Ik heb er gewoon geen zin in. Geef ook aan dat als ik en de administratie ga doen voor die kennis en een cursus ga doen ik toch ook niet nog eens tijd heb voor die sollicitatietraining. Tevens hoop ik gewoon dat ik via, via aan het werk kom. Want wees eerlijk: bedrijven ontvangen soms wel 200 sollicitatiebrieven! Je moet dan ook een beetje geluk hebben, wil je er uitgepikt worden. Als ik "live" kan solliciteren heb ik een veel grotere kans dat ik opval en kan ik me beter presenteren dan in een brief. En als het allemaal niet lukt dan maak ik gewoon een video van mezelf en stuur die naar bedrijven op als zijnde een sollicitatiebrief.

Ik dacht dat ik daarin uniek zou zijn, maar als ik via het internet ga zoeken blijken er zelfs al bedrijven te zijn die er een specialisme van hebben gemaakt. Zo kwam ik deze video tegen van een jonge vrouw, die ook op zoek is naar een baan. Klik even op haar naam en je krijgt een link die verwijst naar haar video.

Eileen Platjouw: Mijn video: Aangenaam from Balamedia on Vimeo . Ik ben werkzaam als marketeer in de zorgsector. Marketing betekent voor mij ook onderscheidend zi...

Ik hou hier wel van; ik praat er alleen maar over, maar zij heeft het gewoon gedaan.

Om terug te komen bij mijn coach; zij stelt voor om dan maar individuele begeleiding te geven. Daar stem ik mee in, het voelt beter. Wel weet ze dat er nog een Linkedin workshop gegeven wordt, daar heb ik wel oren naar, dus ik vraag of ze me daar voor wil opgeven. Want volgens mij zijn er legio mogelijkheden met Linkedin. Je moet alleen weten hoe je er mee moet werken. Ik ben inmiddels al lid van een aantal groepen die ook actief zijn in de regio waar ik woon. Nu nog weten hoe ik dit verder kan uitwerken.

Nog steeds in een positieve spiraal zoals jullie zien. Ik hoop eigenlijk dat ik in mijn volgende blog kan vermelden dat ik gewoon een baan heb! Het blijft spannend!

Tot de volgende keer weer!

Ups en downs (stressed out)

En dan kom je in de maand december en zit ik alweer ruim 6 weken thuis. December is toch altijd al een drukke maand; sinterklaas, verjaardag van mijn oudste zoon, nog meer verjaardagen en de kerstdagen. Ik heb nooit genoten van deze maand, maar nu beland ik linea recta in een neerwaartse spiraal. Tot overmaat van ramp wordt er op pakjesavond aan ons medegedeeld dat onze poes Phillie is overreden. Slechts 9 maanden oud mocht ze worden. Jongens in tranen en moeders huilt gewoon keihard mee. Wat een verdriet! Dit is de 2e poes die we dit jaar moeten begraven. De vorige (Bob) is ook maar 8 maanden oud geworden en was verdronken. Na deze avond ben ik nog een hele week chagrijnig, zelfs mijn man heeft er nu even genoeg van! Maar ik kan me niet meer oppeppen. Ik weet dat er veel ergere dingen in de wereld zijn en we zijn allemaal gezond, dus ik heb niets te klagen. Maar ik heb het even zo gehad! Solliciteren komt er ook niet meer van. Ik had nog 1 openstaande sollicitatie en ook voor deze vacature word ik afgewezen (terwijl ik notabene deze brief persoonlijk gebracht heb aan de personeelsmedewerker). Ik ben er klaar mee! Ik ben blij dat de jongens 2 weken vakantie hebben en we gaan voor de 1e keer met het gezin op skivakantie. Ook daar heb ik eigenlijk geen zin in (hoe verwend ben je dan?).

Skieën is niet echt mijn ding. Dat blijkt ook wel als we in Oostenrijk beland zijn. Al na 1 skiles hou ik het voor gezien en ga ik lekker aan de après ski. Daar ben ik tenminste wel goed in :). Wonder boven wonder geniet ik van deze vakantie. Lekker even nergens aan denken en genieten met mijn mannen. Het lijkt wel of ik weer opgeladen ben.

Op oudejaarsavond komen we thuis. Spullen uitladen en op naar een feestje. Daar raak ik aan de praat met een kennis van me. Hij is eigenlijk op zoek naar iemand die zijn administratie kan opzetten. Thuis gekomen denk ik: het is nu of nooit! Dus ik stuur hem een mailtje dat ik hem wel van dienst kan zijn en laat mijn telefoonnummer achter. In diezelfde week zie ik een hele leuke vacature staan bij het Nederlands Jeugd Instituut. Maar de vacature is al op 16 december 2011 geplaatst. Toch schrijf ik er op, wie niet waagt, wie niet wint. Veel te snel reageer ik en pas bij de ontvangstbevestiging zie ik dat ik mijn verkeerde CV heb meegestuurd! Shit, shit. Toch maar een mailtje eraan gewaagd en aangegeven dat  deze baan mij te leuk lijkt om zomaar voorbij te laten gaan, dus gelijk mijn nieuwe CV meegestuurd. Gelukkig, ik krijg gelijk antwoord en ze nemen mijn juiste CV mee in de sollicitatieronde. Afwachten weer dus.

Vervolgens kom ik 2 dagen erna weer een kennis tegen, die aangeeft dat ik hem volgende week even moet bellen, want zij hebben op het bedrijf nog iemand nodig. Dat laat ik me geen 2 keer zeggen, joehoe!

Ik voel de energie weer opkomen! Heerlijk als je er weer zin in hebt. Ik weet ook ineens welke richting ik op wil gaan. Heel lang wist ik niet wat ik precies wilde. Dus als iemand mij vroeg wat voor soort baan zoek je, dan wist ik alleen maar te mompelen iets op de administratie met hectiek o.i.d. Dat is lekker vaag natuurlijk. Nu heb ik de cursus Middle Management besteld, waarbij je dus in een functie terecht kunt komen waarin je de spil bent tussen 2 partijen. Dat lijkt me helemaal geweldig!

Afin, ik zie het dus weer positief in en ik hoop dat ik dit kan vasthouden. Ik hou jullie op de hoogte hoe het allemaal is afgelopen.

Ciao!

Hoe presenteer ik mezelf

Hoe zorg ik ervoor dat mijn sollicitatiebrieven en mijn cv opvallen bij werkgevers? Inmiddels heb ik hierover wat tips gekregen van mijn mobiliteitscoach en natuurlijk is op het internet ook veel te vinden.
Tik maar eens bij de zoekmachine 'presentatie bij sollicitatie' in. Dan krijg je vrij veel links met informatie over hoe je jezelf het beste kunt presenteren in je brief, cv en als je op gesprek moet.

De belangrijkste tips vind ik toch wel die van de recruiters en van de werkgevers. Wist je namelijk dat werkgevers vrijwel nooit de brief lezen, maar alleen de cv onder de loep nemen? En dat ze gemiddeld 1 minuut de tijd hebben om jou cv te bekijken. Dit betekent dus dat je cv er uit moet springen. Dit doe je niet door een foto van jezelf mee te sturen. Naar blijkt waarderen werkgevers dit niet erg en er is zelfs een wervings- en selectiebureau die foto's verzamelt op een 'wall of ugly'. Welk bureau dit is, wordt natuurlijk niet vermeld. De site waar naar mijn mening de meest waardevolle tips opstaan is:

http://www.intermediair.nl/artikel/hoe-schrijf-ik-een-sollicitatiebrief/81631/tien-gouden-tips-om-op-te-vallen.html#81634

De vreemdste manier waarop ik een tip kreeg (althans ik denk dat het een verborgen tip was) was van mijn mobiliteitscoach. Ik zat midden in een gesprek met haar en plots, uit het niets, zei ze: 'doe je haar goed'.  Ik reageerde verbijsterd en heb haar alleen maar met grote ogen en onbegrip aangekeken. Kijk, achteraf denk ik dat ze bedoelde (misschien had ik het direct moeten vragen en niet mijn eigen conclusie moeten trekken) dat mijn haar voor mijn ogen valt en dat als ik op sollicitatiegesprek ga dit kan afleiden. Op zich een hele goede tip, maar dat had ze toch ook anders kunnen brengen?

Afin, om te laten zien wat ze bedoelde hieronder een (niet de meest flatteuze foto) van mijzelf. Mocht iemand nog meer tips hebben om zo mijzelf het beste te kunnen presenteren dan hoor ik dat natuurlijk graag van jullie.

Afgewezen worden

Inmiddels heb ik een aantal sollicitaties de deur uitgedaan. Ik vind het wel even welletjes en besluit om deze week even niets meer te doen. Het even laten rusten, want als je door blijft gaan maak je al snel dezelfde brieven en daalt de positieve zin.

Twee dagen nadat ik dit besloten heb, stromen de afwijzingen binnen. Met de eerste (uitgezonderd de sollicitatie die ik samen met mijn collega heb gedaan) afwijzing kan ik nog positief omgaan. Dan volgen nummer 2 en 3. Oeps! In mijn hele leven ben ik nog nooit zo vaak afgewezen! Waar ligt het aan, vraag ik me af? Volgens sollicitatietrainingen en mobiliteitscoaches kun je het bedrijf waar je gesolliciteerd hebt gewoon even bellen om dit na te vragen. Bij mijn 1e afwijzing vind ik dit niet nodig, want er wordt helder vermeld waarom ik niet de gekozen kandidaat ben. Bij de 2e weet ik dat ik niet de juiste competenties heb en bij de derde zal mijn cv wel te zwaar zijn.

Grappig: als ik 'afgewezen worden' google dan krijg ik de links door die mij willen vertellen hoe er mee om te gaan als ik word afgewezen in de liefde. Dit bedoel ik dus niet. Nog even verder zoeken en ja daar kom ik zowaar wat tegen:

De afwijzing
Afgewezen worden is nooit leuk, zeker niet als het om die ene 'droombaan' gaat. Wat te doen bij een afwijzing? 
Ga in ieder geval na waar het aan gelegen zou kunnen hebben. Heeft u zich niet voldoende voorbereid? Was uw brief misschien niet overtuigend genoeg? Welke vragen kon u niet beantwoorden? En was het echt wel de juiste baan voor u? Vraag bij het bedrijf ook na waarom u niet bent uitgenodigd voor een gesprek of waarom u na het gesprek afgewezen bent. Het kan immers zo zijn dat het niet aan u gelegen heeft, er onverwachts een interne kandidaat op de proppen kwam of de functie is vervallen. U zou zich misschien voor niets al die vragen stellen.@eurojob uitzendbureau


Ok, hier staat dus ook in dat ik het beste het bedrijf even kan bellen met de vraag waarom ik niet uitgenodigd ben voor een gesprek. Ik weet niet wat het is, maar iets houd mij tegen om dit ook daadwerkelijk te doen.  Wil ik het niet weten, ben ik toch niet echt geïnteresseerd in die baan, of durf ik gewoon niet? Ik heb ook het idee dat werkgevers hier helemaal niet op zitten te wachten, want als iedere sollicitant dit doet dan hebben ze alleen daar al hun handen vol aan. Maar nu trap ik dus in een valkuil net zoals vele andere sollicitanten, volgens mijn coach.  Ik ben mijn eigen vragen aan het beantwoorden en die antwoorden komen waarschijnlijk niet overeen met de antwoorden van de werkgever.


Dit is dus ook weer iets waar ik aan moet gaan werken.  

Idee?

De collega's zijn op bezoek geweest en dat was zeker voor herhaling vatbaar! Toch werkt dat wel; je kunt al je ervaringen samen delen en elkaar een hart onder de riem steken. Gelijk de belofte gemaakt, dat zolang het nog kan (lees: zolang er niemand werk heeft) we dit vaker gaan doen. Ik heb er weer energie van gekregen en ga 's maandags met goede moed aan de slag.

Één collega is ook flink bezig en belt mij op. Of het een idee is om samen 1 brief te sturen voor een fulltime vacature. We kunnen dan samen een duobaan vormen. Eerst heb ik twijfels; stel dat we heel erg afhankelijk worden van elkaar of dat ze de één wel wat vinden en de ander niet? Maar al gauw slaat de twijfel om in enthousiasme! Waarom niet, wat hebben we te verliezen? Ik word helemaal enthousiast als zij een vacature naar mij mailt. Super leuke baan! Ok, brief maken, herlezen, corrigeren, herlezen, corrigeren, herlezen. En versturen. Normaal krijg je, meestal de volgende dag, een bevestiging van de ontvangst van je sollicitatiebrief en daarna is het maar afwachten voordat je hoort of je op gesprek mag komen of afgewezen bent.

Deze werkgever is heel snel: nog geen 3 uur later krijgen we onze afwijzing! Voor mij is dit mijn eerste officiële afwijzing. Wat ben ik enorm teleurgesteld! Mijn collega is wat positiever, want er werd duidelijk vermeld dat het bedrijf de creatieve manier van solliciteren waardeerden. Voor haar is dit dan ook haar tweede afwijzing. "Ok", zeg ik, "ik solliciteer niet meer samen met jou, jij wordt alleen maar afgewezen". Grapje natuurlijk.

Na een paar uur er over nagedacht te hebben, besef ik dat mijn collega gelijk heeft. Het is inderdaad een positieve reactie. Vreemd om dit te beseffen terwijl je afgewezen bent.

Ik besef ook dat na deze afwijzing ik me meer bezig ga houden met de vraag hoe je een werkgever enthousiast kunt krijgen over je sollicitatiebrief. Ik bekijk mijn cv nog eens goed en bij elke nieuwe sollicitatie pas ik mijn cv aan. En als het echt niet wilt lukken kan ik nog altijd een 'videoblog' sturen, zodat ze me in 'het echt zien'!

Op zoek naar je droombaan

Waar je heel gedreven in wordt is zo snel mogelijk alle websites afstruinen naar die ene leuke baan voor je. De eerste dagen ben je nog enthousiast. Want ja, dit is toch eigenlijk ook een mooie kans om iets heel nieuws te gaan doen. Na een week heb je geen zitvlees meer op je billen en vervloek je de computer omdat deze geen leuke nieuwe baan voor je kan vinden. Dan is er nog een handicap (in de ogen van de toekomstige werkgevers): ik wil graag parttime werken. Liefst 24 uur, maar 28 uur is ook geen probleem (ja, ik ben best wel flexibel).

Zo ga ik enthousiast naar het uitzendbureau (tuurlijk weet ik dat alles digitaal gaat) maar ik kan mezelf het beste verkopen als ze "live" voor me staan. Op het moment dat ik het woord "parttime" uitspreek krijg je een "nog net niet vieze" blik toegeworpen. "Parttime?" herhalen ze nog een keer. Tja, dat is er niet. Oh. Waarom eigenlijk niet? Nou, dat is te duur en er moet dubbel ingewerkt worden. Ok, dat zijn de nadelen. Er zijn (naar mijn mening) ook voordelen: parttimers zijn vaak produktiever, gedrevener en zeer flexibel. Op de afdeling waar ik werkte, werkten meer parttimers dan fulltimers. Het voordeel was dat er altijd medewerkers aanwezig waren. Vakanties waren nooit een probleem en indien er te weinig mensen aanwezig waren kon er altijd een beroep gedaan worden op een parttimer, want die had nog 2 of 3 dagen over in de week waarop er niet buitenhuis gewerkt werd. Dus kon de dag gewoon geruild worden. Het werk werd digitaal opgeslagen of in de afdelingsmap, dus klanten konden altijd geholpen worden. Hoezo parttimers niet interessant? Parttimers staan ook positiever in de organisatie.

http://www.effectory.nl/Perscentrum/Nieuws/Parttimers-meer-tevreden-dan-fulltimers.aspx


Terug naar het uitzendbureau. En wat voor soort baan zoek je? Uh...administratief....? Want eigenlijk weet ik nog niet precies wat ik wil. "Receptioniste?" vraagt de mevrouw van het uitzendbureau. En dan voel ik mijn nekharen rechtop gaan staan. Hoezo receptioniste? Met alle respect voor receptionisten, ik weet dat ze het visitekaartje zijn van het bedrijf en maar ik ga nu toch niet alleen maar van die simpele baantjes toegeschoven krijgen he? Hallooooo, ik heb 18 jaar werkervaring, weten jullie uberhaupt wat ik allemaal gedaan heb en onder welke werkdruk cq stress heb gewerkt? Voorzichtig geef ik aan dat hun baan, intercedente mij ook wel wat lijkt, maar dat ik gezien heb dat het alleen maar fulltime functies zijn met een HBO diploma.   Dat klopt, ja... dat diploma is echt wel nodig hoor, je merkt het verschil tussen een HBO-er en een MBO-er in de praktijk echt wel. Huh?

Ik ben misschien een half uurtje daar binnen geweest; de telefoon is niet 1 keer gegaan! En de 3 dames zitten achter hun computertje te tikken of zijn aan het spelen met hun mobiele telefoon. Oke, oke het is een moment opname, maar kom op, ik kan dat werk ook. Echt. Ik heb alleen geen HBO diploma, maar hebben ze er wel eens aangedacht dat ik HBO werk- en denkniveau heb!

Dat is de tweede drempel: hoe kan ik laten zien wat ik in huis heb? Hier ga ik over nadenken.