vrijdag 16 december 2011

Op zoek naar je droombaan

Waar je heel gedreven in wordt is zo snel mogelijk alle websites afstruinen naar die ene leuke baan voor je. De eerste dagen ben je nog enthousiast. Want ja, dit is toch eigenlijk ook een mooie kans om iets heel nieuws te gaan doen. Na een week heb je geen zitvlees meer op je billen en vervloek je de computer omdat deze geen leuke nieuwe baan voor je kan vinden. Dan is er nog een handicap (in de ogen van de toekomstige werkgevers): ik wil graag parttime werken. Liefst 24 uur, maar 28 uur is ook geen probleem (ja, ik ben best wel flexibel).

Zo ga ik enthousiast naar het uitzendbureau (tuurlijk weet ik dat alles digitaal gaat) maar ik kan mezelf het beste verkopen als ze "live" voor me staan. Op het moment dat ik het woord "parttime" uitspreek krijg je een "nog net niet vieze" blik toegeworpen. "Parttime?" herhalen ze nog een keer. Tja, dat is er niet. Oh. Waarom eigenlijk niet? Nou, dat is te duur en er moet dubbel ingewerkt worden. Ok, dat zijn de nadelen. Er zijn (naar mijn mening) ook voordelen: parttimers zijn vaak produktiever, gedrevener en zeer flexibel. Op de afdeling waar ik werkte, werkten meer parttimers dan fulltimers. Het voordeel was dat er altijd medewerkers aanwezig waren. Vakanties waren nooit een probleem en indien er te weinig mensen aanwezig waren kon er altijd een beroep gedaan worden op een parttimer, want die had nog 2 of 3 dagen over in de week waarop er niet buitenhuis gewerkt werd. Dus kon de dag gewoon geruild worden. Het werk werd digitaal opgeslagen of in de afdelingsmap, dus klanten konden altijd geholpen worden. Hoezo parttimers niet interessant? Parttimers staan ook positiever in de organisatie.

http://www.effectory.nl/Perscentrum/Nieuws/Parttimers-meer-tevreden-dan-fulltimers.aspx


Terug naar het uitzendbureau. En wat voor soort baan zoek je? Uh...administratief....? Want eigenlijk weet ik nog niet precies wat ik wil. "Receptioniste?" vraagt de mevrouw van het uitzendbureau. En dan voel ik mijn nekharen rechtop gaan staan. Hoezo receptioniste? Met alle respect voor receptionisten, ik weet dat ze het visitekaartje zijn van het bedrijf en maar ik ga nu toch niet alleen maar van die simpele baantjes toegeschoven krijgen he? Hallooooo, ik heb 18 jaar werkervaring, weten jullie uberhaupt wat ik allemaal gedaan heb en onder welke werkdruk cq stress heb gewerkt? Voorzichtig geef ik aan dat hun baan, intercedente mij ook wel wat lijkt, maar dat ik gezien heb dat het alleen maar fulltime functies zijn met een HBO diploma.   Dat klopt, ja... dat diploma is echt wel nodig hoor, je merkt het verschil tussen een HBO-er en een MBO-er in de praktijk echt wel. Huh?

Ik ben misschien een half uurtje daar binnen geweest; de telefoon is niet 1 keer gegaan! En de 3 dames zitten achter hun computertje te tikken of zijn aan het spelen met hun mobiele telefoon. Oke, oke het is een moment opname, maar kom op, ik kan dat werk ook. Echt. Ik heb alleen geen HBO diploma, maar hebben ze er wel eens aangedacht dat ik HBO werk- en denkniveau heb!

Dat is de tweede drempel: hoe kan ik laten zien wat ik in huis heb? Hier ga ik over nadenken.

woensdag 2 november 2011

Thank God there's Social Media!

Niet alleen raak je je werk kwijt, maar je bent ook een stuk van je sociale contacten kwijt, namelijk je collega's. Onderschat deze niet. Je brengt met je collega's meer tijd door dan met je eigen partner. Ze kennen me door en door. Wisten dat ze niet voor 9.00 uur tegen mij moesten praten (want ja, ochtendhumeur); ze wisten hoe ik mijn koffie dronk; en als er iemand stond te zingen met een dansje erbij wisten ze ook, naar alle waarschijnlijkheid, dat ik dat was. Ze accepteerde mij hoe ik was/ben. Op maandagmorgen (na 9.00 uur uiteraard) kun je niet meer lekker ouwehoeren over dat ene tv programma wat je in het weekend gezien hebt. Of wat je in het weekend "nu weer hebt meegemaakt". Ik had het niet verwacht, maar ik mis mijn collega's!

Thank God there is social media! En kan ik via verschillende media contact blijven houden met m'n (ex) collega's. Overdag via Facebook, tussendoor op Twitter en 's avonds met z'n allen Wordfeuden (is dit een werkwoord?). Zo kunnen we toch nog communiceren met elkaar en afspreken om elkaar snel weer te zien (hoewel dit ook zal verwateren). Maar het contact via Social Media blijft!

Op onze laatste werkdag heb ik over iedereen een stukje geschreven en beschreven hoe ik hun zal herinneren. Tijdens het voordragen vloeiden er heel wat tranen, want iedereen besefte dat we nooit meer zo'n hechte club als collega's zouden krijgen. Ik heb toen ook iedereen aangespoord om vooral op Facebook te gaan. Dit is toch wel het Social Media, waar je elkaar kunt volgen en reageren. Zeker nu je alles via je Blackberry, HTC of Samsung kunt delen en direct kunt reageren.

Zo hebben we al een afspraak staan om bij elkaar te komen voor een "bakkie" en een lekkere lunch!





dinsdag 1 november 2011

Ontgoocheling

Ik ben een jonge volwassen, intelligente, vrolijke, onafhankelijke zelfstandige vrouw; maar ik ben ook een tud (tijdelijk uitdiensttreder)!





Sinds kort ben ik boventallig verklaard. Ik ben Sandra, getrouwd en moeder van 2 kinderen. Ik heb 18 jaar gewerkt bij hetzelfde bedrijf en nu is de hele afdeling boventallig verklaard. Na 18 jaar werken, zit ik dus opeens thuis.

Natuurlijk krijg ik begeleiding naar ander werk en zit ik in een goed sociaal plan. Daar ligt het niet aan. Maar de emotie, druk, onzekerheid en stress die je als boventallige medewerker voelt wordt nergens beschreven. Als je via "Google" zoekt op boventallige medewerkers dan kom je uit op websites of links die gericht zijn aan werkgevers hoe ze met boventallige werknemers om dienen te gaan. Er is zelfs een artikel beschreven waarin wordt vermeld dat de niet-boventallige medewerkers last kunnen krijgen van een "surviver-syndroom". Maar zij hebben nog werk!
Pas als ik google: "emoties boventallige medewerkers", krijg ik 1 link waarop een mevrouw ingaat op de emotie van de boventallige medewerker.

Met deze blog probeer ik te beschrijven wat het met je doet als je na vele jaren werken thuis komt te zitten. Dit zijn natuurlijk mijn eigen ervaringen en dit zal door iedereen anders ervaren worden.

Indien jullie tips, suggesties, links naar websites, leuke foto's (of een leuke baan) hebben dan kunnen jullie natuurlijk reageren.

Tot de volgende blog!