Thank God there's Social Media!

Niet alleen raak je je werk kwijt, maar je bent ook een stuk van je sociale contacten kwijt, namelijk je collega's. Onderschat deze niet. Je brengt met je collega's meer tijd door dan met je eigen partner. Ze kennen me door en door. Wisten dat ze niet voor 9.00 uur tegen mij moesten praten (want ja, ochtendhumeur); ze wisten hoe ik mijn koffie dronk; en als er iemand stond te zingen met een dansje erbij wisten ze ook, naar alle waarschijnlijkheid, dat ik dat was. Ze accepteerde mij hoe ik was/ben. Op maandagmorgen (na 9.00 uur uiteraard) kun je niet meer lekker ouwehoeren over dat ene tv programma wat je in het weekend gezien hebt. Of wat je in het weekend "nu weer hebt meegemaakt". Ik had het niet verwacht, maar ik mis mijn collega's!

Thank God there is social media! En kan ik via verschillende media contact blijven houden met m'n (ex) collega's. Overdag via Facebook, tussendoor op Twitter en 's avonds met z'n allen Wordfeuden (is dit een werkwoord?). Zo kunnen we toch nog communiceren met elkaar en afspreken om elkaar snel weer te zien (hoewel dit ook zal verwateren). Maar het contact via Social Media blijft!

Op onze laatste werkdag heb ik over iedereen een stukje geschreven en beschreven hoe ik hun zal herinneren. Tijdens het voordragen vloeiden er heel wat tranen, want iedereen besefte dat we nooit meer zo'n hechte club als collega's zouden krijgen. Ik heb toen ook iedereen aangespoord om vooral op Facebook te gaan. Dit is toch wel het Social Media, waar je elkaar kunt volgen en reageren. Zeker nu je alles via je Blackberry, HTC of Samsung kunt delen en direct kunt reageren.

Zo hebben we al een afspraak staan om bij elkaar te komen voor een "bakkie" en een lekkere lunch!

Ontgoocheling

Ik ben een jonge volwassen, intelligente, vrolijke, onafhankelijke zelfstandige vrouw; maar ik ben ook een tud (tijdelijk uitdiensttreder)!

Sinds kort ben ik boventallig verklaard. Ik ben Sandra, getrouwd en moeder van 2 kinderen. Ik heb 18 jaar gewerkt bij hetzelfde bedrijf en nu is de hele afdeling boventallig verklaard. Na 18 jaar werken, zit ik dus opeens thuis.

Natuurlijk krijg ik begeleiding naar ander werk en zit ik in een goed sociaal plan. Daar ligt het niet aan. Maar de emotie, druk, onzekerheid en stress die je als boventallige medewerker voelt wordt nergens beschreven. Als je via "Google" zoekt op boventallige medewerkers dan kom je uit op websites of links die gericht zijn aan werkgevers hoe ze met boventallige werknemers om dienen te gaan. Er is zelfs een artikel beschreven waarin wordt vermeld dat de niet-boventallige medewerkers last kunnen krijgen van een "surviver-syndroom". Maar zij hebben nog werk!
Pas als ik google: "emoties boventallige medewerkers", krijg ik 1 link waarop een mevrouw ingaat op de emotie van de boventallige medewerker.

Met deze blog probeer ik te beschrijven wat het met je doet als je na vele jaren werken thuis komt te zitten. Dit zijn natuurlijk mijn eigen ervaringen en dit zal door iedereen anders ervaren worden.

Indien jullie tips, suggesties, links naar websites, leuke foto's (of een leuke baan) hebben dan kunnen jullie natuurlijk reageren.

Tot de volgende blog!