woensdag 22 februari 2012

Spannende week!

Helaas, ik kan nog niet vermelden dat ik al een baan heb. Ik heb een heel leuk gesprek gehad bij een bedrijf. Het klikte en ik voelde me meteen op mijn gemak. Een week en dan zou ik wat horen. De week ging voorbij, niets gehoord. De zenuwen gieren door mijn lijf, waarom bellen ze niet. Waarop een collega aangeeft: waarom bel je zelf niet? Ja waarom eigenlijk niet. Wat heb ik te verliezen. Dus met bonkend hart ga ik bellen. Niet bereikbaar. Ingesproken op voicemail of ze terug wilt bellen. Stomme actie, denk ik, want nu moet ik weer wachten. Maar gelukkig belt ze mij 'smiddags op; ze kan er nog niets over zeggen, want diegene die er over gaat heeft het erg druk gehad, maar de week erna zal ze mij zeker terugbellen.

De spanning glijdt van me af; was dat nou zo moeilijk om te bellen? Nee, natuurlijk niet. Oke, ik weet nog steeds niets, maar ik ben ook nog niet afgewezen. Dus ik ga weer een week in zonder werk. Intussen komt er een buurman langs, die weet ook nog wel een baan. Alhoewel dit me eigenlijk niet zo leuk lijkt en ik echt hoop op de baan bij het bedrijf waar ik op gesprek ben geweest, denk ik dat ik toch maar mijn cv moet gaan afgeven. Want als ik geen gebruik maak van mijn netwerk, doet dadelijk niemand meer wat voor me. Afin, vrijdags langsgegaan, maar toch geen cv afgegeven, want die persoon waar ik voor zou gaan werken zit aan de telefoon. Later nog een keer langsgegaan, nog steeds aan de telefoon. Ik doe het maandag wel denk ik. Maar omdat ik nog steeds hoop op die ene baan, ben ik niet meer langs gegaan. Heb ik spijt? Nee, ik denk het niet.

In de loop van de week wordt mijn hoop op die ene baan steeds minder. Het duurt te lang. En ik bereid me al voor op een afwijzing. In de tussentijd zie ik een leuke administratieve baan voor 24 uur staan in de zorgbemiddeling. De functie eisen sluiten perfect aan bij mij. Ik besluit het advies van mijn mobiliteitscoach te volgen en ga bellen. Shit, de contactpersoon die over de vacature gaat is met vakantie. De secretaresse geeft aan dat ik mijn vragen ook in de mail kan stellen. Ik hang op en denk na. Hoe nu verder? Ik besluit mijn coach te bellen. Zij geeft aan de secretaresse terug te bellen, wellicht weet zij ook veel over de functie. Zo simpel dus? Ok, ik weer bellen. En dan moet ik er wel bij vertellen, dat ik mezelf wel even moed heb ingepraat, want het lijkt simpel, maar je wilt niet te wanhopig overkomen en je weet niet hoe ze reageren. Ik spreek wederom met de secretaresse en wat schetst mijn verbazing? Zij weet inderdaad heel veel over de functie. Zij heeft namelijk zelf dit werk ook gedaan. Wat een goede tip van de coach! Met de secretaresse heb ik een heel leuk gesprek en ze geeft aan dat ik snel een brief moet sturen want de sollicitaties stromen binnen. Waarop ik reageer van: 'ja dat dacht ik al, daarom bel ik, want ik wil graag uitgenodigd worden voor een gesprek!'

Zij begint te lachen en vervolgens geeft zij me een aantal steekwoorden die ik in mijn brief kan gebruiken, zodat ik in ieder geval al een eind op weg ben! We sluiten het gesprek af, waarop zij aangeeft dat ze zal vragen aan de contactpersoon of ze me mail heeft ontvangen en de secretaresse zal gelijk doorgeven dat ze al een telefonisch gesprek met mij heeft gehad! Ik glim van trots. Waartoe dit telefoontje al niet geleid heeft! Kijk of ze dit echt zal doen, dat weet ik niet. Maar het is wel prettig als iemand zo positief reageert op jou. Je krijgt er weer zelfvertrouwen van. In mijn sollicitatiebrief vermeld ik ook dat ik met haar gesproken heb. En nu is het weer afwachten. Maar dit gesprek alleen al heeft een positieve uitwerking op mij.

Het einde van de week nadert. Op vrijdag word ik gebeld door het bedrijf waar ik op gesprek geweest ben. Bij de eerste zin die ze uitspreekt weet ik het al: het wordt em niet. Dit klopt ook. Zij weten namelijk niet of ze de drukte die ze nu hebben blijft of dat dit slechts tijdelijk is. Daarom gaan ze verder met een zzp'er. Zakelijk gezien, begrijp ik het volkomen. Beter dit, dan dat ik word aangenomen en over 2 maanden te horen krijg dat ze geen werk meer voor me hebben. Persoonlijk gezien is het een enorme teleurstelling. Ze geeft nog wel aan dat ook zij een heel prettig gesprek met mij heeft gehad en dat ze oprecht mij heel erg graag zou willen aannemen. Ze zal mijn cv bewaren, want als over een paar maanden blijkt dat de drukte aanhoud, dan wil ze me toch weer benaderen. Of dit gebeurd of niet maakt niet uit, het streelt mijn ego. Zie je wel, mezelf 'live' presenteren gaat me heel goed af.

Ik ga weer met goede moed verder op zoek naar mijn 'droombaan'!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten