Afgewezen worden

Inmiddels heb ik een aantal sollicitaties de deur uitgedaan. Ik vind het wel even welletjes en besluit om deze week even niets meer te doen. Het even laten rusten, want als je door blijft gaan maak je al snel dezelfde brieven en daalt de positieve zin.

Twee dagen nadat ik dit besloten heb, stromen de afwijzingen binnen. Met de eerste (uitgezonderd de sollicitatie die ik samen met mijn collega heb gedaan) afwijzing kan ik nog positief omgaan. Dan volgen nummer 2 en 3. Oeps! In mijn hele leven ben ik nog nooit zo vaak afgewezen! Waar ligt het aan, vraag ik me af? Volgens sollicitatietrainingen en mobiliteitscoaches kun je het bedrijf waar je gesolliciteerd hebt gewoon even bellen om dit na te vragen. Bij mijn 1e afwijzing vind ik dit niet nodig, want er wordt helder vermeld waarom ik niet de gekozen kandidaat ben. Bij de 2e weet ik dat ik niet de juiste competenties heb en bij de derde zal mijn cv wel te zwaar zijn.

Grappig: als ik 'afgewezen worden' google dan krijg ik de links door die mij willen vertellen hoe er mee om te gaan als ik word afgewezen in de liefde. Dit bedoel ik dus niet. Nog even verder zoeken en ja daar kom ik zowaar wat tegen:

De afwijzing
Afgewezen worden is nooit leuk, zeker niet als het om die ene 'droombaan' gaat. Wat te doen bij een afwijzing? 
Ga in ieder geval na waar het aan gelegen zou kunnen hebben. Heeft u zich niet voldoende voorbereid? Was uw brief misschien niet overtuigend genoeg? Welke vragen kon u niet beantwoorden? En was het echt wel de juiste baan voor u? Vraag bij het bedrijf ook na waarom u niet bent uitgenodigd voor een gesprek of waarom u na het gesprek afgewezen bent. Het kan immers zo zijn dat het niet aan u gelegen heeft, er onverwachts een interne kandidaat op de proppen kwam of de functie is vervallen. U zou zich misschien voor niets al die vragen stellen.@eurojob uitzendbureau


Ok, hier staat dus ook in dat ik het beste het bedrijf even kan bellen met de vraag waarom ik niet uitgenodigd ben voor een gesprek. Ik weet niet wat het is, maar iets houd mij tegen om dit ook daadwerkelijk te doen.  Wil ik het niet weten, ben ik toch niet echt geïnteresseerd in die baan, of durf ik gewoon niet? Ik heb ook het idee dat werkgevers hier helemaal niet op zitten te wachten, want als iedere sollicitant dit doet dan hebben ze alleen daar al hun handen vol aan. Maar nu trap ik dus in een valkuil net zoals vele andere sollicitanten, volgens mijn coach.  Ik ben mijn eigen vragen aan het beantwoorden en die antwoorden komen waarschijnlijk niet overeen met de antwoorden van de werkgever.


Dit is dus ook weer iets waar ik aan moet gaan werken.  

Idee?

De collega's zijn op bezoek geweest en dat was zeker voor herhaling vatbaar! Toch werkt dat wel; je kunt al je ervaringen samen delen en elkaar een hart onder de riem steken. Gelijk de belofte gemaakt, dat zolang het nog kan (lees: zolang er niemand werk heeft) we dit vaker gaan doen. Ik heb er weer energie van gekregen en ga 's maandags met goede moed aan de slag.

Één collega is ook flink bezig en belt mij op. Of het een idee is om samen 1 brief te sturen voor een fulltime vacature. We kunnen dan samen een duobaan vormen. Eerst heb ik twijfels; stel dat we heel erg afhankelijk worden van elkaar of dat ze de één wel wat vinden en de ander niet? Maar al gauw slaat de twijfel om in enthousiasme! Waarom niet, wat hebben we te verliezen? Ik word helemaal enthousiast als zij een vacature naar mij mailt. Super leuke baan! Ok, brief maken, herlezen, corrigeren, herlezen, corrigeren, herlezen. En versturen. Normaal krijg je, meestal de volgende dag, een bevestiging van de ontvangst van je sollicitatiebrief en daarna is het maar afwachten voordat je hoort of je op gesprek mag komen of afgewezen bent.

Deze werkgever is heel snel: nog geen 3 uur later krijgen we onze afwijzing! Voor mij is dit mijn eerste officiële afwijzing. Wat ben ik enorm teleurgesteld! Mijn collega is wat positiever, want er werd duidelijk vermeld dat het bedrijf de creatieve manier van solliciteren waardeerden. Voor haar is dit dan ook haar tweede afwijzing. "Ok", zeg ik, "ik solliciteer niet meer samen met jou, jij wordt alleen maar afgewezen". Grapje natuurlijk.

Na een paar uur er over nagedacht te hebben, besef ik dat mijn collega gelijk heeft. Het is inderdaad een positieve reactie. Vreemd om dit te beseffen terwijl je afgewezen bent.

Ik besef ook dat na deze afwijzing ik me meer bezig ga houden met de vraag hoe je een werkgever enthousiast kunt krijgen over je sollicitatiebrief. Ik bekijk mijn cv nog eens goed en bij elke nieuwe sollicitatie pas ik mijn cv aan. En als het echt niet wilt lukken kan ik nog altijd een 'videoblog' sturen, zodat ze me in 'het echt zien'!